Elk mensenkind dat geboren wordt is een unieke ziel in een menselijk lichaam en puur bewustzijn. De energie op Aarde is in hoog tempo aan het veranderen en dat vraagt om een grote aanpassing van de mensheid. Om dit proces te helpen versnellen worden er steeds meer zielen op Aarde geboren met een heel groot bewustzijn dat nog in verbinding staat met de oorsprong van de ziel en van daar uit met hun gevoel. Ik krijg heel vaak terug van de ouders dat het kind zo “wijs” is voor zijn of haar leeftijd en dat het kind lijkt te voelen hoe papa of mama zich voelt. Ze spiegelen dat als het ware terug met hun eigen gedrag of met wat ze zeggen. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat het kind met zijn of haar bewustzijn iets oppikt uit jouw onderbewustzijn en je er bewust van wil maken. Als je bijvoorbeeld niet eerlijk zegt hoe je je voelt en met een masker oploopt, of niet  vanuit je eigen ziel maar vanuit je ego leeft. En kunnen daar vaak heel confronterend in zijn en dat wordt niet altijd als prettig ervaren. Immers: een kind hoort zich netjes te gedragen, mag niet brutaal zijn,  naar school te gaan en heel veel te spelen in plaats van zich bezig te houden met levensvragen. Dat laatste is iets wat we onze kinderen ook o zo graag gunnen. Het liefst willen de ouders dat hun kind  gewoon een normaal kind is. Echter deze kinderen met hun grote bewustzijn komen met een hele mooie missie: ons weer leren om vanuit onze ziel te gaan leven in plaats vanuit ons ego. Zo kunnen we met zijn allen mee gaan helpen om de energie op Aarde aan te gaan passen. Het kan dus geen kwaad om, voorbij je ego, te kijken en luisteren naar de onderliggende boodschap die je krijgt van je kind. Wat krijg je terug gespiegeld? Wat mag er vanuit jouw onderbewustzijn in je bewustzijn worden gebracht? Leef je vanuit je hart en ziel of vanuit de kaders die jouw opvoeders je hebben bij gebracht? Ik zet hier heel bewust even bij dat onze ouders/opvoeders ons over het algemeen ook  vanuit hun beste bedoelingen en weten hebben opgevoed ,  meestal weer voort bordurend op de opvoeding die zij zelf hebben gehad .

Kortom: de kinderen die nu op Aarde worden geboren hebben een groot bewustzijn en staan in verbinding met hun oorsprong. Dat kan met zich mee brengen dat ze wezens uit andere dimensies kunnen waarnemen die jij als ouder niet kunt zien of wellicht ( nog) niet in mee kunt gaan. De vraag is hoe je daar als ouder op gaat reageren.  Het is natuurlijk heel erg lastig om te  reageren op iets wat jij niet ziet, voelt of hoort terwijl je je kind graag wilt helpen als het bang is of niet kan of durft te gaan slapen. In het ergste geval word je misschien zelf ook nog  bang en voordat je het weet slaapt er niemand meer. En dat is natuurlijk geen wenselijke situatie. En je kind op andere gedachten brengen door te ontkennen wat hij of zij ziet, dus zeggen dat het zich dat allemaal maar verbeeld is ook geen gave, want daar kan het heel onzeker van worden.

Wellicht is het je opgevallen dat er tegenwoordig zoveel dyslectische kinderen zijn, die het blijkbaar heel erg moeilijk hebben met onze manier van communiceren nl via de gesproken en geschreven taal. Sommige kinderen gaan heel laat praten of heel lang alleen in klanken. In sommige gevallen praat het voor de ouders in een onverstaanbare fantasietaal al dan niet tegen onzichtbare vriendjes of vriendinnetjes.
Zoals gezegd beschikken veel kinderen over de  verbinding met hun oorsprong. En wij weten hier en nu  niet op welke manier er bij die oorsprong wordt gecommuniceerd. Dat kan op heel veel verschillende manieren : via klanken en/of gebaren, via een voor ons onverstaanbare taal of zelfs via telepathie. Of van hart tot hart; denk eens aan een baby die je op je hart legt ter geruststelling of om te troosten. Je hoeft dan niets te zeggen , je baby voelt dat je er voor hem of haar bent….Misschien heb je op dat moment wel geluidjes gemaakt, of zachtjes een niet bestaand deuntje met een  liefelijke melodie geneuried? Zonder dat je weet waar je het vandaan hebt gehaald?…

Voor de ouders kan het heel verhelderend werken om eens open en eerlijk te kunnen praten wat het met hen doet, als hun kind zich anders gedraagt dan zij verwachten of begrijpen.  Mijn insteek is om een brug te slaan tussen het kind en de ouders/verzorgers,  wederzijds begrip en compassie te laten ontstaan en bovenal: om de LIEFDE te laten stromen.

Voor mijn gevoel is het wel heel essentieel als beide ouders betrokken zijn bij het gesprek.